Konuşmayan Çocuk

Bir ailenin çocukları olmuş. Buna çok sevinmişler. Derken aradan günler, aylar geçmiş. Onlar büyümesini merakla, şükürle izlerken, evlatları da bebekliği geçip çocukluğa adım atmış.
Anne ve babası konuşma zamanı geldiğini düşündükleri için, sabırsızlıkla çocuklarının ilk hecelerini bekliyorlarmış…
Fakat günler haftalar geçtiği halde çocukları konuşmuyormuş. Ne oyunlar yapmışlar ama bir hece olsun alamamışlar ağzından..

Doktora götürmüşler, “gayet sağlıklı, konuşması lâzım” demiş…
Ancak yine konuşmuyormuş. Aileyi hüzün kaplamış, içten içe böyle yaşamaya alışmaları gerektiğini düşünmeye başlamışlar.

Yaşıtları bülbül gibi şakırken onların çocuğunda çıt yokmuş hâlâ.
Bir gün ailecek yemeğe oturduklarında, üzüntüden dalgınlaşan anne, çocuğun önüne sütünü koymayı unutmuş. İşte o an olan olmuş ve çocuk sabırsızlık dolu bir ses tonuyla bağırmış:

“Benim sütümü hâlâ niye koymadınız!”
Birden ev bayram yeri olmuş…

Çocuklarını kucaktan kucağa dolaştırıp severlerken, babası sormuş: “Evladım bak ne güzel konuşabiliyormuşsun. Neden hep sustun o zaman?..”
Babasının bu gayri ihtiyari sorusuyla çocuklarının cevabı onları daha da şaşırtmış:

“Ama şimdiye kadar her şey yolundaydı…”

Vesselam.